Żył w latach 1806-1873, filozof, politolog, ekonomista. Był zwolennikiem utylitaryzmu, stając się jednym z założycieli Towarzystwa Utylitarian. Widział zagrożenie w demokracji, która mogła się stać według niego w przyszłości „dyktaturą większości”. Mill był zwolennikiem leseferyzmu, choć wielokrotnie powoływał się także na korzyści interwencjonizmu. Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych zapoznał się z twórczością Augusta Comte’a, dzięki której poszerzył swoje poglądy na społeczeństwo.
Według niego ekonomia jest nauką abstrakcyjną, zakłada arbitralną definicję człowieka, w której każda istota ludzka stara się uzyskać jak największą ilość rzeczy koniecznych do życia, wygód i luksusu, tak małą ilością pracy, trudu i wyrzeczeń, jak tylko pozwala na to dany stan wiedzy. Zgodnie z tym założeniem, jeżeli robotnik może osiągnąć wyższą płacę, kapitalista większy zysk, a właściciel ziemi większą rentę, będą razem współdziałali, tak aby to osiągnąć. Mill koncentrował się na badaniu poziomów płac, które wynikać mają z relacji pomiędzy popytem a podażą. Mniejszą uwagę poświęcał mechanizmowi tworzenia się wynagrodzeń, ich różnicowaniu.
W "Zasadach ekonomii politycznej", swoim najważniejszym dziele z zakresu ekonomii, Mill wyróżnił dwa rodzaje kapitału. Pierwszy z nich to tzw. co-operative capital, zwiększający możliwości produkcyjne człowieka, drugi, kapitał renumeratywny, służy do wymiany za pracę. Zalicza się do niego wszystko, czego robotnik potrzebuje do życia, czyli żywność, ubrania, herbatę itp., tworzące razem narodowy fundusz płac. Za pomocą kapitału renumeratywnego kapitaliści opłacają pracę robotników. Według Milla pracodawca wymienia bieżące usługi pracowników za wyroby już wyprodukowane. Mill zauważył, że wypłaty takie czynione są de facto awansem, gdyż okres produkcji dóbr jest dłuższy od okresu płatności. Robotnicy otrzymują wynagrodzenie za coś, co zostanie wyprodukowane dopiero w przyszłości. W przypadku gdyby produkcja odbywała się w czasie krótszym od tygodnia, pracodawca byłby dłużnikiem robotników otrzymujących płacę dopiero po wytworzeniu towaru. To jednak, zdaniem Milla, jest mało prawdopodobne i zdarza się rzadko.
Mill doszedł do wniosku, że pojawienie się maszyn zmniejsza dochody robotników. Jeżeli kapitał renumeratywny (żywność, ubrania i inne środki konieczne do życia) zamieniany jest na kapitał kooperatywny (maszyny) to zmniejsza się ilość tego pierwszego, czyli fundusz płac. Przy tej samej populacji płace muszą więc spaść. Dodatkowo, maszyny mogą zastępować częściowo pracę ludzką, co powoduje, że jeszcze bardziej spada na nią popyt. Uznając fundusz płac za mniej więcej stały Mill przyznał, że pracownicy mają jednak w jego ramach pewną siłę przetargową i mogą wpłynąć na podwyżkę swoich stawek płac. Potwierdził zatem sens istnienia związków zawodowych oraz ich siłę w negocjacjach z pracodawcą. Mill postulował ograniczenie przyrostu ludności, aby nie dopuścić do spadku płac z powodu zbyt licznej klasy robotniczej. Środkiem do tego miało być między innymi podniesienie minimalnego wieku zawierania małżeństw. Najważniejsze dzieła Johna Stewarda Milla to “Principles of Political Economy” (1848), “Essays on Some Unsettled Questions of Political Economy” (1844), “Utilitarianism” (1863).
