(1772-1823), uważany za klasyka ekonomii i często porównywany do takich postaci jak Adam Smith i Thomas Malthus. Był także biznesmenem i finansistą. Dość późno zainteresował się ekonomią, bo dopiero w wieku 37 lat, po przeczytaniu sławnej książki Adama Smitha „An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations”. Wtedy też napisał pierwszy artykuł na temat ekonomii - i w ciągu 10 lat stał się sławny.
Jedną z rozwiniętych przez niego teorii jest teoria płacy (theory of wages and profits). David Ricardo pisząc o płacach koncentrował się na wpływie, jaki ich poziom wywiera na gospodarkę i społeczeństwo. Wprowadził pojęcie płacy „naturalnej” i „rynkowej”. Jego zdaniem płaca „naturalna” to taka, która wystarcza na pokrycie kosztów utrzymania, na które składają się koszty zakupu żywności oraz inne koszty, wynikające ze zwyczajów i konwenansów, które są dla pracownika nieodzowne. Płaca „naturalna” nie jest więc stała, lecz skorelowana z cenami składników kosztów utrzymania pracownika i jego rodziny. W miarę rozwoju społecznego płaca „naturalna” ma tendencję do wzrostu, ponieważ pracownicy chcą osiągać coraz wyższy poziom konsumpcji, kupując lepszą żywność i więcej dóbr materialnych. Z drugiej strony jednak w miarę postępu technicznego i zwiększania wydajności, ceny żywności i dóbr materialnych spadają, ograniczając skalę wzrostu płacy „naturalnej”. Płaca „realna”, czyli rynkowa to taka, która faktycznie jest wypłacana pracownikom, a jej wysokość ustala się w wyniku interakcji popytu i podaży. Kiedy jej wysokość przekracza wielkość płacy „naturalnej”, stopa życiowa pracowników podnosi się i są oni skłonni do powiększania swoich rodzin. Prowadzi to do wzrostu populacji, co w dłuższej perspektywie wywołuje wzrost podaży pracy. W efekcie większej podaży następuje spadek „realnej” ceny pracy, czasem nawet poniżej ceny minimalnej. W takiej sytuacji, przy płacach „realnych” niższych od płacy „nominalnej” następuje zmniejszanie się populacji i spadku podaży pracy. Niedobór pracowników prowadzi w efekcie do wzrostu wynagrodzeń. Takie zachowanie się rynku pracy pod wpływem wahania „realnych” płac względem płacy „naturalnej” nazwane zostało „żelaznym prawem płac”.
Ricardo znaczną część swoich rozważań poświęca pojęciu zysku, jaki przedsiębiorstwa osiągają z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Osiąganie zysku jest jego zdaniem sprawą najwyższej wagi. To wypracowany przez firmę zysk jest dzielony między pracodawcę i właściciela firmy, a pracowników, którzy otrzymują pochodzące z niego wynagrodzenie. Zdaniem Ricarda z punktu widzenia pracodawcy płaca nie jest ilością jednostek pieniężnych, jakie mają być wypłacone pracownikowi, ale ilością dni pracy jakie są konieczne by móc zarobić tę kwotę. Ricardo jest przeciwny opodatkowaniu płacy. Prowadząc szeroką analizę pojęcia wartości, Ricardo zastanawia się również nad problemem wartościowania pracy. Zauważa, że praca ma różną jakość, co sprawia trudność w porównywaniu godziny czy dnia pracy na jednym stanowisku z godziną czy dniem pracy na innym. Zwracając uwagę na ten problem jest praktycznie pionierem wartościowania pracy.
Najważniejszym i najbardziej znanym dziełem Ricarda było „Principles of Political Economy and Taxation” (1817). Ricardo znany jest z takich publikacji jak “The High Price of Bullion, a Proof of the Depreciation of Bank Note” (1810), “Essay on the Influence of a Low Price of Corn on the Profits of Stock” (1815), “Proposals for an Economical and Secure Currency, with Observations on the profits of the Bank of England, as they regard the Public and the Proprietors of Bank Stock” (1816).
