(ur. 1933), amerykański ekonomista, laureat Nagrody Nobla w 2006 roku w dziedzinie ekonomii za badania polityki makroekonomicznej. Tytuł doktora uzyskał na uniwersytecie Yale. Wykładał na Uniwersytecie Pensylwania, a obecnie pracuje na Uniwersytecie Kolumbia. Jego główne obszary zainteresowania to kwestia bezrobocia i dynamika wynagrodzeń. W latach dziewięćdziesiatych interesował się głównie związkiem między inflacją, zatrudnieniem a poziomem płac. Zainteresowania te miały także wpływ na jego prace nad krzywą Friedmana – Phelpsa, znaną też jako długookresowa krzywa Phillipsa. Phelps zajmował się też kwestią bezrobocia i niskiego poziomu wynagrodzeń wśród niepełnosprawnych pracowników. Swoje idee na ten temat przedstawił w książce „Rewarding Work” (Harvard, 1997). Phelps jest autorem ponad 15 książek i kilkudziesięciu artykułów na ten temat. Do najważniejszych z nich można zaliczyć “Structural Slumps: The Modern Equilibrium Theory of Unemployment, Interest, and Assets” (1994), “Microeconomic Foundations of Employment and Inflation Theory” (1970) oraz “Payroll Taxes and Wage Subsidies, Money-Wage Dynamics and Labor Market Equilibrium” (1968). Phelps pracował także jako doradca dla Consiglio Nazionale delle Ricerche we Włoszech. Był także członkiem International Panel on Economic Policy of the OFCE oraz współorganizatorem corocznych wykładów Villa Mondragone na Uniwersytecie w Rzymie. Jest także laureatem kilkunastu nagród za wybitne osiągnięcia naukowe w dziedzinie ekonomii.
Edmund Phelps wiele swoich prac poświęcił krytyce europejskiego modelu państwa opiekuńczego. Z punktu widzenia wynagrodzeń zauważył między innymi, że obfitość sponsorowanych przez państwo dóbr powoduje, iż pracownicy czują się bezpieczniej, bo mają świadomość, że o wiele z nich nie muszą sami się starać. Phelps zwraca uwagę na zróżnicowanie stanowisk, jakie są oferowane na rynku pracy, zróżnicowanie pracowników i niedokładną informację o dostępności stanowisk i pracowników. Według ekonomisty zbyt niskie bezrobocie powoduje, że rynek pracy traci stan równowagi, ponieważ wzrasta stopa rotacji pracowników i koszty z nią związane. Podobnie – gdy bezrobocie jest zbyt wysokie – pracownicy boją się zmieniać pracę, zaś firmy są skłonne zamrażać, bądź obniżać wynagrodzenia. Prowadzi to do stanu, w którym pracownicy są źle opłacani, spada ich motywacja i wydajność pracy.
Edmund Phelps jest autorem modelu opublikowanego w 1968 roku, w którym poddaje analizie czynniki decydujące o dynamice wynagrodzeń. Przedstawiając swoją koncepcję Phelps definiuje następujące składniki swojego modelu:
• zagregowane bezrobocie – obejmujące zarówno osoby aktywnie szukające pracy, jak i te, które zaakceptują ofertę, która zostanie im przez kogoś przedstawiona;
• zagregowane oferty pracy – obejmujące zarówno te stanowiska, na które firma aktywie poszukuje chętnych, jak i takie, które zostaną zapełnione jeśli pracownicy sami się zgłoszą;
• poziom zatrudnienia – obejmujący wszystkie osoby zatrudnione w gospodarce.
Rozbudowując swój model Edmund Phelps zwraca uwagę na poziom rotacji pracowników, który ma wpływ na zmienność wynagrodzeń. Na zmianę poziomu wynagrodzeń ma wpływ również sam fakt szybko rosnącego zatrudnienia, np.: w sytuacji dobrej koniunktury gospodarczej, kiedy firmy potrzebują większej ilości pracowników. Rynek pracy nie jest homogeniczny i w różnych jego częściach inaczej kształtuje się ilość dostępnych ofert pracy i potencjalnych kandydatów, oraz inny jest poziom płac. Edmund Phelps zauważa, że związki zawodowe, podobnie jak pojedynczy pracownicy, będą porównywać poziom wynagrodzeń swoich członków z możliwościami zarobkowymi w ramach danego zawodu poza firmą. W sytuacji bardzo niskiego bezrobocia lub dużej ilości dostępnych ofert pracy, zaczynają wykorzystywać siłę swojego wpływu, aby zwiększać wynagrodzenia. Równocześnie Phelps jest zdania, że siła tego wpływu jest zwykle przeceniana, a skala niezależności związków zawodowych znacznie się zmniejszyła.
