Polega na uzależnieniu pewnej części wynagrodzenia pracowników lub powiązanie pewnych jego składników z sytuacją finansową firmy, jak i osiąganymi przez nią wynikami. Istotą kafeteryjnej formy wynagradzania jest indywidualizacja wynagrodzenia poprzez stworzenie pracownikom możliwości dokonywania wyboru sposobu rekompensaty ich wkładu w funkcjonowanie przedsiębiorstwa spośród oferowanego zestawu opcji, obejmujących zarówno świadczenia rzeczowe, jak i finansowe. W skład typowej kafeterii mogą wchodzić m.in.: wynagrodzenie gotówkowe, czas wolny, ubezpieczenia, świadczenia rzeczowe, pożyczki, dodatki mieszkaniowe, finansowanie doskonalenia kwalifikacji, korzystanie z porad prawnych, nabywanie produktów firmy po niższych cenach, korzystanie z bazy technicznej firmy. Kafeteria może zawierać część stałą i ruchomą. Część stała obejmuje świadczenia, które zapewniają pracownikom minimum zabezpieczenia przed podstawowymi rodzajami ryzyka, takimi jak choroba, wypadek, utrata pracy, emerytura, renta. Część ruchoma obejmuje świadczenia, które pracownicy mogą wybrać i które skierowane są na podniesienie standardu świadczeń obowiązkowych, jak również inne dodatkowe opcje, np.: dodatkowe ubezpieczenie dla pracowników i/lub członków rodzin, dodatkowe świadczenia emerytalne, dodatkowa opieka medyczna, stomatologiczna, dodatkowy urlop, wypłaty gotówkowe. Korzystanie z tych świadczeń następuje w ten sposób, że pracownicy „posiadają” określoną pulę pieniężną, w ramach której mogą swobodnie kształtować menu interesujących ich świadczeń. Forma kafeteryjna przyczynia się do lepszej realizacji funkcji motywacyjnej wynagrodzenia. Istotą formy kafeteryjnej jest indywidualizacja wynagrodzenia poprzez stworzenie pracownikowi możliwości wyboru sposobu wypłaty premii lub przysługujących mu dochodów pozapłacowych (w ramach określonego limitu) z oferowanego przez firmę zestawu świadczeń rzeczowych i finansowych.
Patrz też:
Formy wynagradzania 
